Dit jaar begonnen we samen met de E2 als één team. Al snel bleek dat er zoveel nieuwe voetballers bij kwamen, dat niet iedereen in één team kon en is het team opgesplitst in een E2 en een E3. Voor de E3 was alleen nog wel een trainer nodig, maar dit was natuurlijk geen probleem. Want wie wil er nou niet trainer zijn van zo’n leuk team? Na lang overleg tussen beide partijen werd er voor Joep Peters gekozen. Hij werd voor de rest van het seizoen, samen met Sanne Tankink, de technische staf.
Het team was een mengeling van technische spelers en harde werkers. Een van onze harde werkers was Milan, die in één wedstrijd van 2 x 25 minuten wel meer dan 10 kilometer kan rennen. Als hij, na een rush over de hele lengte van het veld, voor de goal kwam, schrikte hij elke keeper af met zijn ijzersterke schot. Teun is een van onze technische spelers. Met zijn linkerbeen maakt hij actie na actie na actie en kapt daarmee elke tegenstander uit. Daarnaast is Teun ook erg goed in keepen: voor geen enkele spits of bal bang. De spitsen dropen dan ook één voor één af, als Teun in de goal stond. Een andere linkspoot is Jerre. Hij is in zijn sprint door geen enkele tegenstander bij te houden en maakte dan ook belangrijke goals. Met deze laatste twee had de E3 er ook twee vaste schoonmakers bij, want al zijn ze op het veld nog zo snel, in de kleedkamer zijn ze altijd het laatst.
Ook hadden wij Kirsten in ons midden. Of naja… Eigenlijk voor ons. Het grootste deel van de wedstrijden stond in de spits. Door geen enkele tegenstander liet ze zich aan de kant drukken, en sterker nog: de tegenstanders vlogen zelf aan de kant als Kirsten er weer voorbij probeerde te komen. Jelle was onze vaste kracht in de verdediging, want ‘Voorin? Nee, da’s niks.’ In de opbouw een erg belangrijke speler, doordat hij alle op zich afkomende spelers stuk voor stuk uitkapte en dan de bal (meestal) keurig bij Jerre in de voeten speelde.
Een andere rots in de branding achterin was Ilse, maar in tegenstelling tot Jelle probeerde zij het elke wedstrijd weer om voorin te komen. Ook al begon ze niet achterin, vaak kwam ze vanzelf wel op met haar rushes langs de lijn waarbij ze alle tegenstanders uitspeelde. Daarnaast stond ze ook meerdere malen in de goal, hierin bleek ze ook erg sterk te zijn. Met haar serieuze gezicht schrok ze elke spits af. Dan hebben we nog Stefan. De man die voor geen elke man bang is. Hij zat voor dit seizoen nog niet zo lang op voetbal, maar is erg hard vooruit gegaan in dit ene jaar. Dat beloofd nog wat!
Manon is de laatste die erbij kwam. Na aanbiedingen van verschillende clubs heeft zij in de winterstop besloten de overstap naar Sportclub Rekken E3 te maken. Iets waar wij natuurlijk erg blij mee waren. Ook Manon is in die ene seizoenshelft erg vooruit gegaan. Met haar vele combinaties met teamgenoten is ze al niet meer weg te denken in de voorhoede.
Als team hebben wij dit seizoen ontelbaar veel acties en 22 doelpunten gemaakt. Hier mogen we best trots op zijn.
Via deze weg willen wij alle supporters bedanken voor het mooie seizoen en wensen wij iedereen veel succes in het nieuwe seizoen!
Sportclub Rekken E3
