Je hebt van die voetballers die naast hun sport allerlei nevenactiviteiten hebben waarin ze ook uitblinken. Abe Lenstra bijvoorbeeld, kon ook heel behoorlijk schaatsen en biljarten. Daarnaast was hij zeer bedreven in het opsporen van kievitseieren. Hans Kraay jr. op zijn beurt, is succesvol betrokken bij menig televisieprogramma en Fernando Ricksen leek zich in Rusland kortstondig te ontpoppen tot een professionele pooier.
Gisteren zagen we Georgios Samaras, spits van Celtic, het Eurovisie-songfestival winnen. Ook zoiets waar je eigenlijk nooit rekening mee had gehouden.
Bij Sportclub Rekken hebben we er één die zich vooral manifesteert als schrijver. Klaarblijkelijk valt één en ander op, want vandaag werd die desbetreffende man weer eens gevraagd of hij het dit keer netjes wilde houden met de verslaglegging. Alsof dat normaliter niet zo is!
Toegegeven: er rolden dit seizoen vele onnavolgbare, ludieke en voor sommige zielenpootjes nogal confronterende verslagen uit mijn pen, maar om nu te zeggen dat het de grenzen van de fatsoensnormen overschreed… Nee, ik predik realisme. Hier en daar voegt fantasierijk geneuzel daar wat aan toe, maar dat is vooral om de mensen die niet bij de wedstrijd aanwezig waren te stimuleren om dat voortaan wel te doen. De persvrijheid die wij hier kennen zorgt er verder voor dat ik nagenoeg onschendbaar ben. Dus.
Rekken 1 had nog een kleine mogelijkheid om de nacompetitie te halen. We waren daarbij wel afhankelijk van wat Reünie en AD ’69 deden. Zelf moesten we in ieder geval winnen van MEC, een tegenstander die ons in de uitwedstrijd pijnlijk op de slachtbank wist te leggen. Met 4-1 dropen we destijds af.
Nu heb ik hier al vaker gezegd dat een gewaarschuwd elftal voor tweeëntwintig telt, maar helaas bleek daar vandaag weinig van te kloppen.
Deze zondag, 11 mei 2014, was het weer erg slecht. Het had al vier dagen onafgebroken pijpenstelen geregend. Vrijdags konden we niet eens trainen en zijn we op aanraden van Marc Grooters met de selectie het krachthonk ingedoken.
Zaterdagsnachts trad De Berkel uit zijn oevers en overstroomde nagenoeg heel Rekken. Menig eerste elftalspeler zag zich zondagochtend dan ook genoodzaakt om zich per roeiboot naar ’t Asterloo te begeven. Gelukkig had het bestuur speciaal voor de jongens uit Haaksbergen een helicopter weten te huren, zodat ook zij zonder al te grote problemen konden arriveren bij de club. Bjorn Roossink werd overigens nog bekeurd tijdens zijn boottocht. Hij bleek geen geldig vaarbrevet te kunnen overhandigen en moest zijn reis noodgedwongen al zwemmende voortzetten.
Grote zorgen waren er over het veld. Was het wel bespeelbaar? Lag er niet teveel water op?
Het viel mee. Hoewel het wel verraderlijk glad was. De scheidsrechter vond het een prima mat en volgens hem konden we dan ook gewoon voetballen.
Al vrij snel na de aftrap bleek het allemaal niet mee te vallen. Spelers van beide teams gleden over het veld alsof het een lieve lust was. Het was één grote modderpoel en na zo’n tien minuten besloot de scheids de wedstrijd te onderbreken. Beide teams speelden inmiddels in bruine tenues en dat kon zo natuurlijk niet langer. De spelers trokken schone shirts aan en in de tussentijd werd het veld weer speelklaar gemaakt door enkele wisselspelers van MEC.
Datzelfde MEC leek een stuk fanatieker dan Rekken. Binnen de kortste keren stonden de geelhemden met 0-2 voor en daar was niet eens zoveel op af te dingen. Het liep vandaag gewoon niet zoals we dat graag hadden gezien. Teveel jongens kwamen niet uit de verf en dan kun je het deksel weleens op de neus krijgen tegen een gemotiveerde opponent.
Op slag van rust had Patrick Nijland nog een bevlieging. Nijland, die zich met name na rust liet gelden, zette de aanval op en ging een één-twee aan met Nick van der Luyt. Vervolgens schoot hij de bal feilloos en hard in de lange hoek en zo stond het bij rust toch nog 1-2.
In de rust vertelden we elkaar in verschillende talen de waarheid. Reünie stond inmiddels al zo dik voor tegen Trias dat het seizoen voor ons wel ten einde leek, maar we wilden er toch op zijn minst een waardig slot aan geven.
Zowel Rekken als MEC wilde wel voor de aanval gaan, maar de talloze pogingen om er eentje op te zetten strandden vroegtijdig. Het werd uiteindelijk een harde, doch faire, tweede helft. De scheids trok zelfs geen enkele kaart vandaag. De man in het zwart floot prima trouwens.
In de slotfase scoorde MEC zowaar nog twee goals. Bart Jan Mellink (op het oog sympathiek, maar ondertussen zo vreselijk gemeen dat hij zelfs in staat is medespelers te torpederen) had geen antwoord op de uitgespeelde aanvallen. Er ontstond zo een wat geflatteerde uitslag, maar dat hebben we aan onszelf te danken.
We sluiten het debuutseizoen in de 4e Klasse prima af met een vierde plaats. Wie had dat pakweg tien jaar geleden gedacht?
Toch heerst er enige onvrede, omdat we ervan bewust zijn dat we dit seizoen teveel punten lieten liggen. Ergens is dat ook weer goed, want wij willen nu eenmaal altijd meer!
Opstelling:
Mellink; Blaauboer, M. Grooters (Roossink), M. Stokkers, Jongerling (Barts); Nijland, Rhebergen, K. Stokkers; Rexwinkel, Van der Luyt, Roos.
Niet gespeeld:
Groen.
