Op 26 januari 2014 speelden we de thuiswedstrijd tegen VV Etten. De vorige keer dat we tegen deze toch redelijk onbekende ploeg aantraden, wisten we vrij eenvoudig te winnen. Vorige week wonnen we in en tegen Neede ook al. Voor wie nu denkt dat de jongens van Rekken 1 dan gelijk met hun hoofden in de wolken lopen, in een soort van hosannastemming verkeren en een air krijgen van ‘Etten rollen we met twee vingers in de neus en één hand op de rug eventjes op’, die kwam er bedrogen uit.
Om de spanning er flink in te brengen, verplichtte de technische staf ons om extra vroeg op de club aanwezig te zijn. Sommige eerste elftalspelers hadden het zwaar te verduren met de haast doelloze vrije tijd. Een enkeling liep zelfs te trillen van de stress. Gelukkig beschikken wij tegenwoordig over een selectie die zeer volwassen is en zo wisten we de knop al gauw weer om te zetten.
Ook in de kleedkamer werd de knop omgezet. Namelijk die van de radio. Onder leiding van ongeveer elf dj’s ontstond er een waar feestgedruis. De toespraak van onze coach Frank Bruins ging dan ook volledig verloren in het overheersende lawaai. Maar ach, laten we eerlijk zijn: wij van Rekken 1 weten toch ook precies hoe we moeten voetballen?
Uiteindelijk na uren en uren oponthoud belandden we dan toch bij de aftrap. Deze werd vooraf gegaan door een huldiging voor onze veteranen Mark Rhebergen en Ritchie Klein Gebbink. Zij speelden namelijk, respectievelijk hun 300e en 250e officiële duel voor het eerste.
Tot zover de bullshit. Voetballen moesten we!
Zeer geconcentreerd begonnen we aan het duel. Etten bleek een stugge tegenstander. De linies zaten kort op elkaar, er werd doorgedekt en de zones werden goed bewaakt. Rekken gaf echter weinig tot niets weg en na ruim een kwartier, toen we Etten beetje bij beetje in slaap hadden laten sukkelen, was daar ineens Merijn Roos die zoals vaker als een ‘duveltje-uit-een-doosje’ opdook en een afgemeten voorzet afleverde. Nick van der Luyt heeft patent op het uitkiezen van de juiste plek en jawel: ineens op de pantoffel, 1-0! Hierna, tot aan de theepauze, kabbelde de wedstrijd voort.
Het was slecht weer deze zondag. Het publiek stond te blauwbekken langs de lijn. Wij als spelers ondervonden daar geenszins hinder van. Het liefst waren we ook helemaal niet gaan rusten, zo lekker zaten we in de wedstrijd.
We dronken de thee dan ook op het veld op en luisterden aandachtig naar onze trainer die een van zijn beruchte peptalks ten gehore bracht. Daarna dolden we in een grote rondo nog wat reservespelers van Etten die daar toevallig ook aanwezig waren.
De tweede helft ging van start en we waren scherp en alert. Etten moest namelijk wat proberen. Rekken beschikt echter over een viertal verdedigers waar de bloeddorst haast van het gezicht afstraalt en juist dat boezemde de arme Ettense spitsen de angst in die hen fataal werd. We hielden de tent dicht en op enkele vrije trappen en corners na, werden de gasten nauwelijks gevaarlijk.
Bij ons in de spits loopt Van der Luyt. Voor die gozer moet het heerlijk zijn om met tien zulke geweldige spelers te mogen voetballen. Spelers die hem keer op keer bedienen en nooit eens in de krant belanden. Een zekere Jan Giesbers had hem overigens een krat bier beloofd zodra hij 25 doelpunten zou maken. Wij als teamgenoten hadden Van der Luyt er natuurlijk al op aangedrongen deze grens vandaag te bereiken en dat legde wat druk op zijn schouders. Er werd een strafschop gegeven na een discutabele handsbal. Nick wist hem te verzilveren, maar tot zijn verbijstering moest hij opnieuw genomen worden. Enkele ietwat gretige medespelers liepen te vroeg in, volgens de arbiter.
Even spookte het duel tegen VVG door het hoofd van onze spits. Gelukkig hield hij dat hoofd koel en schoot hij de bal wederom feilloos achter de doelman, 2-0!
Zijn vijfentwintigste goal dit seizoen en dus een krat bier!
Jerzy Aarnink, die onopvallend doch zeer solide speelde en daarmee erg belangrijk was, liet zich wegens een pijntje vervangen door Joep Peters. Dat kon ook mooi, want de jongens van Etten geloofden het verder wel. Overigens wil ik hier nog wel even kwijt dat VV Etten een leuke ploeg heeft die ook best wil voetballen.
Rekken stoomde door en wist kans op kans op kans op kans op kans te creëren. Dit gebeurde met name aan de hand van Marc Grooters die werkelijk weergaloos speelde. Grooters, een jonge gozer die toch al een paar jaartjes meeloopt, begint zich steeds meer en meer te ontpoppen tot een echte box-to-box player. Een jongen die een belangrijke rol gaat vertolken in de (nabije) toekomst.
Helaas beloonden we onszelf iets te weinig vandaag. De vele kansen werden meestal niet doeltreffend afgerond. Anderzijds creëren we wel een hoop kansen, dus hoeven we ons eigenlijk ook geen al te grote zorgen te maken.
In de slotfase gaven we het publiek toch nog een derde goal. Merijn Roos, die vandaag veel defensief werk verrichtte, verdedigde een bal uit over de linkerflank. De lange bal werd opgepikt door Wouter Rexwinkel. U weet wel, de man die Usain Bolt zelfs mijlenver achter zich laat. Rexwinkel zette een seconde aan en liep zo langs luttele verdedigers van Etten om vervolgens in het strafschopgebied te stranden op een andere opponent. Handig speelde hij de bal breed op wie anders dan Van der Luyt die zo nummer zesentwintig liet aantekenen en tevens de 3-0.
Jubilaris Mark Rhebergen (bijna weer fit) mocht toen nog even invallen voor het sentiment en daarmee eindigde de wedstrijd.
Een heerlijk resultaat al met al. De vonken vlogen er niet echt vanaf, maar gezien de controle die we gedurende de gehele wedstrijd hadden, toch vrij netjes.
Opstelling:
Mellink; Jongerling, Aarnink (Peters), K. Stokkers, Klein Gebbink; Nijland, Groot Kormelink, Grooters; Rexwinkel, Van der Luyt (Rhebergen), Roos.
Wissels die niet speelden:
Antvelink, Blaauboer.
