Op zondag 23 maart 2014 stond er voor Rekken een leuke wedstrijd op het programma. Waarom? Omdat de tegenstander, FC Trias, net als ons in 2014 nog geen competitieduel verloren had. Deze status wilden beide teams natuurlijk graag behouden en dan belooft dat enig spektakel.
Niets bleek vandaag minder waar. Na 90 minuten stond er een 4-7 score op het bord. Een krankzinnige uitslag. Deze wedstrijd had dan ook bijna alles. Doelpunten, frivool spel, dramatische fouten, gele kaarten, opstootjes, strijd en passie van beide zijden. Je kunt haast wel stellen dat vooral het publiek de grote winnaar was vandaag.
Het is voor de vaste supporters van Rekken elke week weer een verrassing wie er allemaal aan de aftrap verschijnen. Blessures en een enkele schorsing noopten coach Frank Bruins er ditmaal toe de volgende elf in het veld te sturen: Bart Jan Mellink stond tussen de palen. De achterhoede werd vormgegeven door vanaf rechts Daan Jongerling, Kevin Stokkers, Marc Grooters (die helaas geblesseerd uitviel vandaag) en Ritchie Klein Gebbink. Op het middenveld assisteerde captain Wouter Rexwinkel de balkunstenaars Patrick Nijland en Mark Rhebergen. Marc Blaauboer, zoals iedereen weet een multifunctionele kracht, stond als rechtsbuiten geposteerd en verder speelden uiteraard ook Nick van der Luyt en Merijn Roos voorin. Kortom: een opstelling om van te watertanden.
Vorige week stond het na 4 minuten 0-1 en dat gold ook voor vandaag. Na een werkelijk fantastische collectieve aanval was het Wouter Rexwinkel die succesvol wist af te drukken. Trias beschikt echter over een heel aardige ploeg die lange tijd veel te laag op de ranglijst stond en al snel wisten zij dan ook langszij te komen.
Zoals ik hier vorige week al vermeldde, was het deze zondag zaak om de mouwen op te stropen en gelukkig deden we dit dan ook. Enig gezag kan mij in deze dus niet ontzegd worden. Nick van der Luyt, haantje-de-voorste, wist tot ons aller genoegen al gauw de 1-2 op het bord te zetten.
Trias gaf niet op en zette fel druk op onze defensie. Ze hadden dan ook een aantal handige broeken in de gelederen. Het was voor ons dan ook een hele opluchting dat we min of meer uit het niets een penalty kregen. Een voorzet van Merijn Roos was op een Winterswijkse hand terechtgekomen, zodat de scheidsrechter niet anders kon dan naar de stip wijzen. Van der Luyt nam plaats achter de bal en stuurde de Trias-doelman het bos in, 1-3.
Een drietal minuten later lag bal aan de andere kant op de stip. Een Trias-speler werd binnen onze zestien in de mangel genomen door Rexwinkel en Kevin Stokkers. Doelman Bart Jan Mellink had geen antwoord op de prima genomen pingel en zo kwam de stand op 2-3.
Was de koek toen op en snakten we naar de thee? Welnee.
Marc Grooters had het strijdveld noodgedwongen moeten verlaten vanwege een enkelblessure. Zijn vervanger, de technisch haast onovertroffen Bjorn Barts, nam de honneurs waar en dat leverde ons geen windeieren op. Een typerende actie van Barts over de rechterflank, waarbij hij menig tegenstander tot paspop degradeerde, eindigde met een afgemeten voorzet op wederom Van der Luyt. Iedereen draaide zich op dat moment om, want natuurlijk verdwijnt zo’n bal dan tegen de touwen. Inderdaad, 2-4 bij rust!
Tijdens de rust werd er door coach Bruins nog eens flink op gehamerd om de koppen erbij te houden. We mochten niet meer in de problemen komen. Helaas had onze linksback Ritchie Klein Gebbink een weddenschap afgesloten: een krat bier als hij scoorde. Hij twijfelde dan ook geen ogenblik toen hij na een merkwaardige kluts de bal ineens voor zijn voeten op doellijn zag belanden. Waar iedereen rekende op een laatste redding, schoot Klein Gebbink tot verbijstering van zijn medespelers de bal steenhard in de kruising van ons eigen doel, 3-4.
Achteraf was iedereen daar erg blij mee en U kunt wel raden waarom.
Met nog dik 35 minuten te gaan kwam er zo wel wat druk op te staan. Gelukkig beschikken wij over maarliefst twee doelgerichte backs, want ook Marc Blaauboer kreeg het op de heupen. Trias bleef drukken en leed balverlies op hun linkerflank. Blaauboer, sterk en snel, ontfermde zich over de tweede bal en begon vanaf eigen helft aan een schitterende solo. Hij omzeilde alle tackles van de tegenstanders die als oude mannen achter hem aan sjokten, en rondde bekwaam af in de korte hoek. Slecht van de keeper? Gelukje van Blaauboer? Nee, dit was een uitgekiende actie die bewust zo werd afgerond. Iets waar wij drie keer in de week op trainen, 3-5.
Tja, en behalve backs die scoren hebben wij ook centrale verdedigers die scoren. Vaak zie je dat dit soort spelers over lengte beschikken en kopsterk zijn. Wij hebben er eentje die amper boven de cornervlag uitsteekt en kopsterk is. Een soort Cannavaro zou je haast zeggen.
Uit een corner kort na de goal van Blaauboer, stoomde die beste man dan ook mee op naar voren en wist de bal na een nagelbijtende scrimmage in de bovenhoek te kegelen. Niemand had het kleine mannetje opgemerkt dat als een welpje tussen een kudde buffels zo brutaal het voortouw had genomen. Was het Kevin Stokkers voor de 3-6? Dacht het wel.
Trias gaf het nog steeds niet op. Dat tekent die ploeg toch. Er ontstonden hier en daar wat onvriendelijkheden en opstootjes, maar dat hoort er natuurlijk bij tijdens zo’n spectaculaire pot. De scheidsrechter had zijn handen vol aan het gemuggenzift van beide ploegen. Gelukkig hoefde hij, op het geven van een paar gele kaarten na, niet te vrezen voor escalaties.
Trias scoorde ook weer trouwens. Na een vrije trap werd er met een opzichtige handsbal gescoord. Een woedende doelman Mellink wees de scheids hierop en ook Rik te Velthuis, onze grensrechter, stak kordaat zijn vlag in de lucht. Alle protesten ten spijt kende de man in het zwart de 4-6 toe.
Die man in het zwart floot overigens een prima wedstrijd. Het begint toch wel op te vallen dat de arbiters in de 4e Klasse een stuk beter zijn dan wij gewend waren op een niveau lager.
Je hebt helaas ook te maken met grensrechters. Zo zal het thuispubliek er ook tegenaan gekeken hebben. Tijdens de tweede helft werd onze grens Te Velthuis voortdurend door de harde kern van Trias bejegend. Toen hem op een gegeven moment te kennen gegeven werd zijn vlag in zijn reet te steken, twijfelde hij geen moment en stak het projectiel vergezeld met wat speeksel in één soepele beweging bij zichzelf achterlangs. “Oefening baart kunst,” zei Te Velthuis hier later zelf over. Ik denk er het mijne van.
Onze Winterswijkse opponent probeerde er een slotoffensief uit te persen. Rekken bleef geconcentreerd en wist nog een keer te counteren. Weer was Blaauboer erbij betrokken en na een stuk of wat sublieme passes werd uiteindelijk Roos vrijgespeeld. Roos, die een goede wedstrijd speelde, wist de keeper te poorten en maakte zo de 4-7. Dat was ook de eindstand.
Volgende week spelen we in Aalten tegen AD ’69 een inhaalwedstrijd. Op de oorspronkelijke datum werd dat duel afgelast vanwege de op dat moment in Aalten heersende hittegolf.
Opstelling:
Mellink; Jongerling, K. Stokkers, Grooters (Barts), Klein Gebbink; Nijland, Rexwinkel, Rhebergen; Blaauboer, Van der Luyt, Roos.
Niet gespeeld:
Groen, Papenborg.
