Voor een zak bieten
Hoi,
Mijn naam is Harry Tammel. De meeste mensen noemen me ‘Slob’. Geen idee waar die naam vandaan komt – iets uit mijn jeugd denk ik – maar dat doet er ook niet toe.
U vraagt zich natuurlijk al af waar dit nu weer naar toe gaat. Ikzelf heb eigenlijk ook geen idee.
Afgelopen vrijdag zat ik in de kroeg. In Haaksbergen welteverstaan. Inderdaad: een slechter oord is haast niet denkbaar en ik als echte Mariënvelder wist me eigenlijk geen houding te geven te midden van de duistere types die zich rondom mij ophielden bij Café Zeezicht.
Net toen ik aanstalten maakte om pleite te gaan sprak een zeer charmante, goed uitziende jongeman met een felblauwe jas me aan. Hij had me herkend. Verdorie, ik had er een hekel aan als mensen me herkenden! Helemaal in deze omgeving.
De man met de blauwe jas, die er overigens steeds beter uit ging zien, wist dat ik als staflid bij VV Mariënveld betrokken was. Hij wist ook dat ik de vaste reporter van diezelfde club was.
De beste man bleek bij Sportclub Rekken te spelen. “Beruchte club”, dacht ik nog bij me eigen.
Een club waar je normaliter met knikkende knieën naar afreist en waartegen mijn kluppie dit weekend moest aantreden. Wat zat hierachter? Toeval? Of andere belangen?
Zijn naam heb ik nooit geweten. Het kwam erop neer dat de man met de blauwe jas me vroeg om verslag te doen van het duel Rekken-Mariënveld op zondag. Dat had te maken met redenen die ik U hier niet in directe bewoordingen prijs geef.
Omdat ik dat toch al namens mijn eigen club zou doen en omdat ik een zak bieten van de beste man kreeg, besloot ik akkoord te gaan.
Zondag, 22 februari.
Sportclub Rekken. Eigenlijk wist ik er niets van. Ja, dat ze in het groen speelden wist ik en dat ze een paar aardige voetballers hadden wist ik ook. Middels het programmaboekje – wat ik van een zekere Jan Giesbers in handen gedrukt kreeg, intrigerende man overigens – leerde ik de namen van de Rekkenaren kennen. Dat leek me op zijn minst handig voor de wedstrijd.
Op doel stond duidelijk een man van aanzien. Gezien zijn dubbele voornaam – Bart Jan – en zijn nogal hautaine uitstraling, lijkt doelman Mellink een nazaat van adellijke komaf.
Achteraf hoorde ik dat Bart Jan er zelf nog niet achter is dat hij eigenlijk rechtsbenig is. Dat bevreemdde me toch ietwat: een vernuftige keeper met katachtige reddingen en dan niet eens weten met welk been je schiet. Uiteindelijk hield Mellink de nul vandaag en dat mag grotendeels op eigen conto geschreven worden.
Achterin had oefenmeester Frank Bruins – eigenzinnige man, kruising tussen Bobby Robson en José Mourinho – een probleem. Nu ken ik als Mariënvelder de ins en outs niet zo, maar er bleek nogal wat te schelen aan de defensie van de groenen. Op rechts stond een tweede elftalspeler, Bjorn Roossink. In de as stonden Marc Grooters en Kevin Stokkers en op links Maikel Stokkers die na lang blessureleed langzaam gebracht zou worden. Marc Blaauboer had zijn hand verstuikt bij een spelletje biljarten. Daan Jongerling en Ritchie Klein Gebbink waren samen op staatsvakantie naar de Tralische Eilanden. Lastig voor coach Bruins dus, want die gozers kon hij er eigenlijk goed bij hebben.
Achteraf kunnen we zeggen dat het allemaal wel meeviel. Het was – en dan baseer ik me deels op de toeschouwers – de meest solide defensie sinds tijden.
Op het middenveld had Bruins alleen maar aanvallers geposteerd. Toegegeven: het is ook verdomd lastig als je een selectie van 20 spelers hebt waarvan er 14 aanvaller zijn.
Het middenveld bestond uit jongens met de illustere namen Patrick Nijland, Mark Rhebergen en Wouter Rexwinkel. Lokale helden. Clubcoryfeeën gezien de enthousiaste reacties van het publiek. Een echte stempel drukten zij echter niet op de wedstrijd mijns inziens. Maarja, ik ben dan ook maar een simpele Mariënvelder die alles doet voor een zak bieten.
Dan de voorhoede. De midvoor bleek Nick van der Luyt te heten. Hij scoorde eenmaal vandaag. Na de wedstrijd ontstond er een discussie over de achternaam van Nick. Officieel zou die met een ‘ij’ geschreven moeten worden, maar internationaal zou de ‘y’ meer gangbaar zijn volgens de Rekkense spits. Het riekt wat naar haantjesgedrag. Doet me denken aan Kuijt/Kuyt en Van Nistelrooij/Van Nistelrooy.
Op de vleugels stonden Bjorn Barts en Merijn Roos. Eerstgenoemde speelde degelijk. Goed ventje, veel in zijn mars. Laatstgenoemde had niet zijn dag, maar maakte een fantastische goal met zijn fluwelen linker.
Op de bank zaten een paar reserves. De al genoemde en zwaar gehavende Blaauboer loste de moegestreden veteraan Roossink af en verder zaten Job Groen en Jari Nijhof er voor de mooiigheid.
Rekken won dus met 2-0. Dik verdiend en dat tegen mijn clubje. Ik moet er nu maar eens voor gaan zitten om een goed verslag te schrijven voor die gozers. De man in de blauwe jas had me laten merken dat het menens was. Een zak bieten was veel waard in deze contreien en de duim van zijn rechterhand die hij in zijn gebalde linkervuist liet verdwijnen sprak boekdelen.
Groeten, Slob.
Rekken – Mariënveld 2-0. 1-0 Van der Luyt, 2-0 Roos.
Opstelling:
Mellink; Roossink (Blaauboer), Grooters, K. Stokkers, M. Stokkers; Nijland, Rexwinkel, Rhebergen; Barts, Van der Luyt, Roos.
Niet in actie:
Groen, Ja. Nijhof.
